اظهار خوشحالی هنگام گناه
لذت بردن از گناه و شادمانی هنگام انجام گناه، از اموری است که گناه را بزرگ می کند و موجب کیفر بیشتر می شود. در اینجا به چند روایت توجه کنید:
امیر مؤمنان علی علیه السّلام فرمود:
«شر الاشرار من تبهّج بالشر؛
بدترین بدها کسی است که به انجام بدی خوشحال گردد.»۱
و نیز فرمود:
«مَن تَلذّذ بمعاصِی الله ذلّ؛
کسی که از انجام گناه، لذت ببرد خداوند ذلّت را به جای آن لذّت به او می رساند.»۲
امام سجاد علیه السّلام فرمود:
«إیّاک و ابتهاج الذّنب فانّه أعظم من رکوبه؛
از شاد شدن هنگام گناه بپرهیز، که این شادی بزرگتر از انجام خود گناه است.»۳
و نیز فرمود:
«حلاوة المعصیة یفسدها الیم العقوبة؛
عذاب دردناک گناه شیرینی آن را تباه می سازد.»۴
و از سخنان امام سجاد علیه السّلام است:
«لا خیر فی لذّة من بعدها النّار؛
در لذتی که بعد از آن آتش دوزخ است خیری نیست.»۵
رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود:
«من اذنب ذنبا و هو ضاحک دخل النار و هو باک؛
کسی که گناه کند و در آن حال خندان باشد وارد آتش دوزخ می شود در حالی که گریان است.»۶
